De vele gezichten van Satankulam

Wanneer je in een nieuwe omgeving komt, of je ontmoet nieuwe mensen of je wordt met een nieuwe situatie geconfronteerd, dan zijn de eerste indrukken die je opdoet vaak beeldbepalend. ‘Op het eerste gezicht’ is hiervoor een gevleugelde uitspraak. Zo zijn er zelfs mensen die hun geliefde hebben gevonden, op het eerste gezicht. Het heeft mij persoonlijk eerlijk gezegd nogal wat gezichten gekost voordat ik Loes ervan had overtuigd dat ze niet verder hoefde te kijken, maar ook mij werd altijd voorgehouden ‘you will never have a second chance to make a first impression!’.

Het eerste gezicht is echter ook minstens zo vaak slechts de schijnwaarheid. Het is vaak slechts een oppervlakkig beeld van datgene wat er daadwerkelijk gaande is. We zijn allemaal wel eens een keer tegen de lamp gelopen, doordat onze eerste indruk niet zo best was als we dachten. Zo kun je jezelf sterk vergissen in een persoon, in een omgeving of in een situatie, want vaak duurt het langer dan de eerste indruk, voordat iemand zijn tweede, derde, vierde en vijfde gezicht laat zien. Deze gezichten zijn net zo belangrijk voor het vormen van een totaalbeeld, als dat eerste gezicht.

Satankulam zou je op het eerste gezicht kunnen zien als een mierennest. Een mierennest, waarin het krioelt van de mensen, waar het stof je om de oren slaat, waar de vunzigheid je letterlijk bij je enkels grijpt, waar de armoede op elke hoek van de straat te zien is en waar het bovendien veel te heet is voor een blanke! Het She-Home guesthouse zou je op het eerste gezicht kunnen zien als een donker gebouw, vol met muggen, eenvoudig meubilair, een ijskoude douche, waar iedere dag rijst op het menu stond, dat je dan ook nog met je handen naar binnen moest zien te werken. De Ave Maria School zou je op het eerste gezicht kunnen zien als een hopeloos initiatief, zonder schoolmaterialen, met een gebrekkig onderwijsniveau, weeskinderen met een verschrikkelijke geschiedenis achter de rug en een bouwval als accommodatie. Het zou me moeite hebben gekost om hier mijn draai te kunnen vinden. Op het eerste gezicht.

Voor mij is Satankulam op het tweede, derde, vierde en vijfde gezicht echter nog steeds een mierennest. Een mierennest met ontzettend veel bedrijvigheid, op elke hoek een koffieshop waar de locals elkaar ontmoeten, waar de geuren van de verschillende eettentjes elkaar verdringen, waar taxichauffeurs je belangeloos meenemen omdat je op de bus staat te wachten, waar kinderen enthousiast naar je toekomen om hun twee uit-het-hoofd-geleerde Engelse zinnetjes te kunnen roepen ‘How are you?’/‘What’s your name?’ en wanneer je er antwoord op geeft ze vrolijk diezelfde zinnetjes herhalen, waar de mensen letterlijk en figuurlijk getekende hoofden hebben vanwege hun godsdienst of wat ze hebben meegemaakt, waar je om 4.30uur ’s ochtends gewekt wordt door de Moskee, om 5.00uur kunt genieten van de Hindoes en om 5.30uur de klokken van de Christelijke kerk hoort en waar het iedere dag heerlijk warm is met een zeer aangenaam briesje als verkoeling. Het She-Home guesthouse is voor mij op het tweede, derde, vierde en vijfde gezicht binnen een dag of twee thuis geworden, waar ik mijn slippers uit schop voordat ik naar binnen loop, de verse koffie met melk al klaar staat wanneer ik aan de deur rammel, ik nog nooit zelf mijn eten heb opgeschept, er iedere dag 3 verschillende warme maaltijden klaarstonden en waarbij ik ongegeneerd mijn handen mocht gebruiken, de ventilatoren me in de nacht mugvrij bliezen, ik een lekker bed tot mijn beschikking had terwijl de locals op de grond slapen en waar ik na het wakker worden een lekker verkoelende douche tot mijn beschikking had. De Ave Maria School is voor mij op het tweede, derde, vierde en vijfde gezicht een fantastisch initiatief, van een super organisatie, waar belangeloos wordt gewerkt aan een betere wereld met eerlijke kansen voor hen die het zwaar hebben, vaak zonder dat ze er zelf iets aan hebben kunnen doen, waar ze roeien met de riemen die ze hebben, het onderwijsniveau per maand stijgt, weeskinderen een mooie toekomst in het vizier krijgen en één grote, nieuwe familie vormen en waar de school constant in aanbouw is om uit te groeien naar een zelfvoorzienende organisatie die het uiteindelijk op zijn eigen houtje af kan. Het heeft me absoluut geen moeite gekost om me hier thuis te voelen.

Genieten jullie nog van een aantal markante gezichten, getekende gezichten, veelbelovende gezichten en ontzettend lieve gezichten (Loes, ik heb een heleboel ruimte over in mijn tas, dus ik neem dat meisje met down stiekem mee!). Ik heb genoten van de verschillende gezichten van Satankulam en zal woensdag met gemengde gevoelens afscheid nemen en de mensen vaarwel zeggen. Of liever tot ziens!

Liefs Jan